سخت بادی بود

روشنایی ازشهر گرفت

درخت را شکست داد

معصومیت را خاموش

لالایی را مرد

ولی زورش

نباید هم به تو می رسید

که برقت کشنده است

و آن شعله را

خوراک مارهای اتاقت کرده ای

از درخت

فقط دست های چوبی ات را شناخته ای

از صدایت

یک زرد نخوابیده ام

تو تا می توانی

بر سرم چوب بکار

که هیچ امیدی

نه باد

حتی

ظهور هیچ طوفانی ندارم

نوشته شده در یکشنبه 91/7/30ساعت 6:42 عصر توسط mobina| نظر|